Het kasteel van Vianden werd tussen de 11e en 14e eeuw gebouwd op de fundamenten van een Romeins kasteel en een Karolingisch refugium en is een van de grootste en mooiste feodale residenties van de Romaanse en Gotische periode in Europa.
Tot het begin van de 15de eeuw was het de residentie van de machtige graven van Vianden die zich konden beroemen op hun relaties met het keizerlijk hof, waarvan Hendrik I (1220-1250) als zijn vrouw Marguerite de Courtenay, een naaste verwant van de Capetianen, koningen van Frankrijk, had. In 1417 werden het graafschap en het kasteel door erfenis nagelaten aan de jongere arm van het (Duitse) huis Nassau, dat in 1530 ook het Franse vorstendom Oranje in beslag nam.
De kapel en de twee statige huizen, als meest opmerkelijke delen van het kasteel, werden gebouwd tegen het einde van de 12e tot het begin van de 13e eeuw. De Juliers wijk ten westen van de nu verdwenen grote seigneuriale residentie dateert uit het begin van de 14e eeuw, de Nassau wijk werd pas in de 17e eeuw gebouwd.
In 1820, tijdens de regering van Willem I van Oranje-Nassau, koning der Nederlanden en groothertog van Luxemburg, graaf van Vianden, leidde de verkoop van het kasteel en het verval van de delen ervan tot de staat van de ruïne. In 1890 viel het kasteel in handen van Groothertog Adolphe van de Nassau-dynastie en vanaf dat moment bleef het eigendom van de Groothertogelijke familie tot 1977, toen het door middel van een verkoopakte eigendom werd van de Luxemburgse staat. Het kasteel is sindsdien gerenoveerd en opnieuw opgebouwd, met respect voor de historische stijl. Het Kasteel is vandaag een monument van Europese rang.
